Ταξίδι αναψυχής
Πάντα ήμουν λάτρης των μακρινών ταξιδιών. Στα δεκατρία μου έκανα το γύρο της Αμερικής κι έπλευσα μέχρι και τις Μπαχάμες. Στα δεκατέσσερα ψώνισα εξωτικά φρούτα σε μια πλωτή αγορά στην Άπω Ανατολή, σ’ ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη. Στα δεκαοκτώ βρέθηκα φοιτήτρια στον Καναδά, φόρεσα αδιάβροχο αλλά μουσκεύτηκα στους Καταρράκτες του Νιαγάρα και σ’ ένα spring break πήρα το αεροπλάνο από το Halifax στη Nova Scotia για Κούβα. Ήμουνα τότε δεκαεννιά.
Όνειρο μου ήταν κάποια στιγμή να ταξιδέψω στη Βραζιλία. Όμως με τις τελευταίες δυσάρεστες οικονομικές εξελίξεις στο νησί μας, αντιλήφθηκα ότι μάλλον θα πρέπει να ζήσω με τις νεαρότερες αναμνήσεις των κάποτε ένδοξων οικονομικών δυνατοτήτων της οικογένειας μου κι ίσως αυτές με κρατήσουν για μερικά χρόνια μέχρι… Ποιος ξέρει μέχρι πότε. Για την ώρα, η πολυπόθητη Brazil παραμένει χιλιάδες μίλια και χιλιάδες ευρώ μακριά…
Κι όμως. Την επομένη της ανακοίνωσης του κουρέματος των καταθέσεων μας, κατάφερα να αφιχθώ στο Rio De Janeiro. Φόρεσα φτερά στο κεφάλι, ένα φανταχτερό μικροσκοπικό φορεματάκι με λαχανί παγιέτες, μωβ και φούξια φραμπαλάδες κι από κάτω ένα μαύρο κιλοτάκι που αναδείκνυε φυσώντας ο άνεμος.
Κι έγινα Βραζιλιάνα, ποιος μου το παραλάλησε, την επομένη των τριάντα-τριών γενεθλίων μου, να χορεύω έξαλλα στο ρυθμό της Σάμπα μαζί με άλλους διακόσιους είκοσι-εννέα «βραζιλιάνους» χορευτές. Κι όλα αυτά με μόνο 60 ευρωπουλάκια, αποσκευές μου μια μαράκα στο κάθε χέρι και διασχίζοντας μόνο μερικά χιλιόμετρα… στην κεντρική λεωφόρο της πόλης μου!
Μπορεί να είναι δύσκολοι οι καιροί, μα με λίγη φαντασία, και πάντα με καλή διάθεση μπορεί ακόμη να κάνει κανείς τα πιο απίθανα ταξίδια αναψυχής, ανεξαρτήτου budget και ηλικίας ή …κουρέματος. Κι ίσως του χρόνου και πάλι στην καρδιά της Λεμεσού, να μπορέσω να βρεθώ στη Χονολουλού ή ακόμη και στη Χαβάη…
