Είναι μία επώδυνη, σκληρή απόφαση ή μήπως πρόκειται για μία πράξη αγάπης;
Πόσο δύσκολο είναι να πάρει ένας ιδιοκτήτης ενός κατοικιδίου την απόφαση
να κάνει ευθανασία στο ζώακι του το οποίο για χρόνια αποτελούσε μέλος της οικογένειας του;
Όταν το ζωάκι, ήρθε κοντά μας, ποτέ δεν πέρασε απο το μυαλό μας ότι ίσως κάποια στιγμή να βρισκόμασταν σε αυτήν την θέση….
Και αν κάποιοι το είχαν σκεφτεί, σίγουρα θα έδιωξαν απο το μυαλό τους αμέσως αυτή την σκέψη, γιατί ακόμη και αυτή πονάει πολύ…
Πότε παίρνουμε μία τέτοια απόφαση;
Όταν μας διαβεβαιώσει ο κτηνίατρος μας, ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα θεραπείας και αυτή ειναι η μόνη επιλογή που έχουμε για να ηρεμήσει πια το ζωάκι μας από πόνους που πιθανόν να υπάρχουν.
Ας δούμε κάποιες πιθανές αιτίες που θα μας οδηγήσουν σε μία τέτοια δύσκολη αποφάση…
Ζωάκια που πιά αποκτούν μια μειωμένη όρεξη στο φαγητό τους μέχρι που φτάνουν
στο σημείο να εγκαταλείπουν εντελώς την προσπάθεια τους για αυτό…
Ναυτία, απώλεια βάρους, μια αδυναμία στις κινήσεις τους, εμετός, αν πονάει, αν βρίσκεται σε λήθαργο, αν πάψει να καθαρίζεται [ αν είναι βέβαια γάτα] αν δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για παιχνίδι ενώ παλιά έτρεχε σε όλο το σπίτι ευτυχισμένο απο το παιχνίδι του, αν δεν μπορεί να πάρει ανάσα και οχι μόνο…
Είναι η ευθανασία επώδυνη ή μήπως πρόκειται για μια πράξη αγάπης;
Σίγουρα, κανένας δεν έχει προετοιμαστεί για αυτό…
Έχουμε την εντύπωση ότι και τα δύο ισχύουν…
Το να πάρουμε μια τέτοια απόφαση πονάει πολύ…
Το να βλέπουμε το ζωάκι μας να υποφέρει και να μην μπορουμε να του προσφέρουμε μια στήριξη ώστε ο πόνος να γίνει ελαφρυτερος ναι…
Ειναι μιά πράξη αγάπης…
Όταν δεν υπάρχει πια καμία ελπίδα θεραπείας, τότε παίρνεις αυτήν την απόφαση…
Το να προσπαθουμε να το κρατησουμε στην ζωή ενώ αυτό υποφέρει και ουρλιάζει απ΄τους πόνους τότε αυτό λέγεται εγωισμός…
Βέβαια δεν θελουμε με τίποτα να το αποχωριστουμε αλλά θεωρούμε οτι είναι ενας ακόμη θάνατος, να το βλέπουμε να υποφέρει καθημερινά ενω μπορουμε να του προσφέρουμε ξεκούραση…
Το συναισθημα πολλές φορές είναι αυτό που δεν μας αφήνει να δουμε καθαρά…
Οι αναμνήσεις που θα έχουμε μαζί του, είναι μια παρηγοριά στον επόμενο δύσκολο καιρό που θα ακολουθήσει…
Μαρτυρίες κτηνιατρων, λένε ότι τα κατοικίδια κατά την διάρκεια της προετοιμασίας για την ευθανασία τους, αναζητούν με το βλέμμα τους τον ιδιοκτήτη τους…
Πολλοί μένουν με το ζωάκι τους μέχρι αυτό να φύγει ήρεμα και κάποιοι άλλοι το αντιμετωπίζουν αλλιως…
Απλά περίμενουν έξω ή πάνε στο σπίτι τους και περιμένουν τηλεφώνημα απο τον κτηνιάτρο τους, ότι το ζωάκι τους έχει πιά φύγει έχει ξεκουραστέι…
Υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν οτι θα έπρεπε να γίνει η ευθανασία στο σπιτι τους.
Αν ένα ζωάκι το οποίο δεν πήγε σχεδόν ποτέ σε κτηνίατρο για διάφορους λόγους, τότε ναι, η ευθανασία πρέπει να γίνεται καλύτερα στο σπίτι τους γιατί εκεί έμαθε να ζει, γιατί ίσως ποτέ δεν μπήκε σ΄ενα αμάξι για να μεταφερθεί κάπου και όλο αυτό σίγουρα θα του προκαλέσει άγχος και είναι πολύ σημαντικό εκείνες τις στιγμές να είναι όσο γίνεται πιο ήρεμο…
Αν όμως το ζωάκι μας, εχει πάει αμέτρητες φορές στον κτηνίατρο του, τότε η ευθανασία θα πρεπει να γίνεται στην κλινική γιατί αν γίνει στο σπίτι, τότε την εικόνα αυτή θα την κουβαλάμε μαζί μας, μία ολόκληρη ζωή.
Βέβαια,όποιος δεν είχε ποτέ ενα κατοικίδιο, δεν θα μπορέσει να κατανοήσει τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια απόφαση…
Να μην αφήσουμε κανέναν να μας πει τρελούς ή φοβερά συναισθηματικούς στο θέμα αυτό…
Η απόφαση της ευθανασίας, η θλίψη και όλα όσα περναμε, αφορά μόνο εμας και κανέναν άλλον…
Να θυμόμαστε μόνο πως με μία τέτοια απόφαση, δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την απώλεια του κατοικιδίου μας…
Για αυτό τέρμα οι ενοχές…
Αντίθετα, θελήσαμε να το βοηθήσουμε ώστε να πάψει πια να πονάει…
Ας διατηρήσουμε μόνο τις θύμησες, αυτές θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε την απώλεια του …
