Ήμουν μικρό παιδάκι τότε μόλις αντίκρισα αυτόν τον κόσμο…
Η μανούλα μου, μου έλεγε, να προσέχεις παιδί μου…
Όλοι αυτοί που βλέπεις γύρω σου δεν θέλουν όλοι το καλό σου.
Εγώ γελούσα και αυτή θύμωνε,
Για το καλό σου το λέω αγόρι μου.
Το σοβαρό της ύφος μ΄έκανε και μένα σοβαρό, τουλάχιστον προσπαθούσα να γίνω σοβαρός γιατί δεν την πίστευα…
Ο καιρός περνούσε και γω μεγάλωνα…
Η μαμά μου, καθημερινά όλο έλεγε και έλεγε ιστορίες….
Εγώ από το ένα αυτάκι έβαζα και από το άλλο έβγαζα, απλά κουνούσα το κεφάλι μου, δεν ήθελα να την απογοητεύσω…
Την αγαπούσα άλλωστε πάρα πολύ, ήταν η μαμά μου, η καλή μου μανούλα που θα ήθελα σήμερα να βρισκόταν μαζί μου, εδώ, για να της πω πόσο δίκιο είχε, να της ζητήσω να με συγχωρέσει που δεν την πήρα στα σοβαρά όταν μου μιλούσε για τα δίποδα…
Πόσο λάθος έκανα αλήθεια…
Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω αλλά αυτά, μόνο στις ταινίες γίνονται…
Με την πατούσα μου, σκούπισα τα δάκρυα μου…
Αχ καλή μου μανούλα να ήξερες πόσο μου λείπεις…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνον τον τύπο που σου πέταξε φαγητό κι εγώ, έκανα να πλησιάσω και συ δεν με άφησες, θα δοκιμάσω εγώ πρώτα παΐδι μου, μου είπε κι εγώ, πάλι θύμωσα.
Πεινούσα πολύ άλλωστε…
Μέσα σε λίγα λεπτά….
Έπεσες μανούλα μου…
σφάδαζες από τους πόνους και μέσα στον πόνο σου, μου έλεγες να μην φάω, ούτε καν να μυρίσω αυτό το φαγητό…
Τρόμαξα, έτρεμα ολόκληρος…
Δεν μπορούσα να σταθώ στις πατούσες μου, ξάπλωσα δίπλα σου και σου κρατούσα την πατούσα.
Μικρό μου…
-Υποσχέσου μου ότι θα προσέχεις…
-Μαμά τι λες;
Την ρώτησα
-Υποσχέσου μου…
Επέμενε αυτή μέσα στον πόνο της
-Το υπόσχομαι μανούλα …
Της είπα κλαίγοντας…
Δεν μπορούσα να το πιστέψω…
Έχασα τη μανούλα μου από φόλα…
Από τότε είμαι μόνος…
Δεν υπάρχει κανείς γύρω…
Φοβάμαι να πλησιάσω τα δίποδα…
Φοβάμαι να πάρω την βελούδινη μου ζωή, στα χέρια μου…
Φοβάμαι ακόμη και τον ίσκιο μου…
Πόση κακία πια;
Πίσω από το χαμόγελο των δίποδων κρύβεται ένας κακός κόσμος, πιστεύουν ότι αυτοί είναι καλύτεροι από μας…
Ακόμη πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε μόνο αυτούς…
Πόσος εγωισμός αλήθεια….
Έχουμε κι εμείς ψυχή ξέρετε…
Πίσω από κάθε ζωάκι που έχετε συναντήσει στην ζωή σας πρέπει να ξέρετε ότι κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία ακριβώς έτσι όπως πίσω από τα πρόσωπα σας έχετε και σεις τις δικες σας ιστορίες…
Άλλοι περνάνε χειρότερα και κάποιοι άλλοι πολύ καλύτερα….
Η μανούλα μου, μου έλεγε ακόμη οτι ένας κύριος ήρθε σε αυτήν την γη, Ιησού τον έλεγαν, θέλησε να σώσει τον κόσμο από τις αμαρτίες σε μία εποχή όπου ο κόσμος δεν ευημερούσε και αυτοί αντί να τον ευχαριστήσουν τον βασάνισαν το χλεύασαν του φόρεσαν αγκάθινο στεφάνι και τον διαπόμπευσαν. Τον σταύρωσαν μπροστά στη μάνα του …
– Θα σκεφτούν παΐδι μου εμάς; Εμείς είμαστε μια κουκίδα ανάμεσα τους, ένα τίποτα….
Πιστεύουν κιόλας ότι είμαστε μια χαμένη υπόθεση στα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν στην ζωή τους.
Δεν έχουν μάθει να αγαπούν, απλά λένε σ΄αγαπώ από ανάγκη και συνήθεια….
Αυτός είναι ο κόσμος που θέλεις να ζήσεις παιδί μου;
Τότε με προβλημάτισε πολύ αλλά και πάλι το άφησα να περάσει…
4 Οκτώβριου, λένε ότι εμείς τα ζώα γιορτάζουμε…
Τι γιορτή είναι αυτή όταν εκεί έξω υπάρχουν ένα σωρό αδεσποτάκια που εκλιπαρούν για λίγη αγάπη και στοργή;
Δεν υπάρχουν συναισθήματα πια….
Δυσκολεύομαι άλλωστε να πιστέψω ότι υπάρχουν άνθρωποι με την σημασία της λέξης…
Κάντε επιτέλους τα λόγια σας πράξη…
Κουράστηκα αυτήν την άθλια ζωή που ζω…
Δώστε μου μία αφορμή για να ζήσω….
Δίποδα…
Πως έχετε επιτρέψει να υπάρχουν αδέσποτα;
Αλλάξτε επιτέλους μυαλά…
Να θυμάστε πως ότι ζει και αναπνέει, είναι ψυχή, είναι δημιούργημα του Θεού και οι Άγιοι μας μεγάλωσαν με ζώα…
Γιατί μας πολεμάτε…
Αυτή τη μέρα λοιπόν…
4 Οκτώβριου, κάντε την διαφορά…
Δώστε στήριξη σε ένα φιλοζωικό σωματείο, σε ένα καταφύγιο, βάλτε στο σπίτι σας έστω και ένα ζωάκι που κάποια άλλα δίποδα, ίσως προσπέρασαν, δώστε του φαγητό, στοργή και θα δείτε…
Όλος αυτός ο καιρός ήταν χαμένος για σας, γιατί η παρουσία κάποιου ζώου στο σπίτι σας, θα φέρει την γαλήνη, την χαρά, το νόημα της ζωής και την αγάπη….
