Αναρωτηθήκατε ποτέ τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την τέλεια εικόνα ενός παιδιού; Αυτού που δεν δημιουργεί ποτέ πρόβλημα, δεν εκφράζει ανοικτά αρνητικά συναισθήματα (π.χ., θυμό, ενοχές, ζήλια) αυτού που είναι συνήθως πολύ υπάκουο κι ευγενικό, ή που είναι οργανωμένο, μελετηρό κι ακόμη υπόδειγμα μαθητή; Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα μπορούσε αυτό το ιδεώδες παιδί να εξελιχθεί ως ενήλικας; Ίσως φαντάζεστε ότι θα έχει μια ζωή γεμάτη επιτυχίες, ίσως ότι θα διαπρέψει σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα, ότι μπορεί να γίνει γιατρός, αστροφυσικός ή ακόμη να γνωρίσει μεγάλη επαγγελματική και κοινωνική επιτυχία; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Αλλά ακόμη κι αν έχει μια ζωή γεμάτη επιτυχίες, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι το παιδί αυτό θα γίνει αύριο ένας ευτυχισμένος ενήλικας, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με αυτονομία και με ψυχική ακεραιότητα.
Εδώ δε μιλάμε απαραίτητα για το παιδί που είναι το πιο έξυπνο, το πιο ταλαντούχο με το χάρισμα τερατώδους ευφυΐας. Ο χαρακτηρισμός «ιδεώδες», χρησιμοποιείται εδώ περισσότερο μεταφορικά. Μιλάμε για το παιδί υπόδειγμα, το καλό παιδί, αυτό που ανταποκρίνεται με πλήρη επιτυχία στις προσδοκίες των γονέων του. Γίνεται λοιπόν το ιδεώδες παιδί, η ιδανική κόρη ή ο ιδανικός γιός. Το τίμημα βέβαια είναι η κατάπνιξη του πιο γνήσιου τμήματος του εαυτού. Το ιδεώδες παιδί, με άλλα λόγια το «τέλειο παιδί» που θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας πέραν πάσης αμφιβολίας, δυστυχώς εξιδανικεύεται από τους γονείς του, που γίνονται κι αυτοί συνένοχοι στο έγκλημα. Το παιδί αυτό, μη θέλοντας να χάσει την αναγνώριση και την αγάπη των γονιών του χειραγωγείται αναγκαστικά. Γίνεται το ίδιο ένα αντικείμενο, το μέσο με το οποίο θα ικανοποιηθούν οι οποιεσδήποτε απωθημένες ανάγκες κι ανασφάλειες των γονέων του. Το παιδί αυτό γρήγορα αναπτύσσει διαίσθηση για τις ασυνείδητες ανάγκες των γονέων του τις οποίες αναγκάζεται να ικανοποιήσει από φόβο μη χάσει την «αγάπη» τους και βέβαια εις βάρος της δικής του συναισθηματικής ανάπτυξης.
Πιο θα μπορούσε να είναι το μέλλον αυτών των παιδιών αν τελικά κατορθώσουν να γίνουν λειτουργικοί ενήλικες; Σύμφωνα με την Alice Miller, τη συγγραφέα του βιβλίου «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας», ίσως τα παιδιά αυτά αργότερα αποφασίσουν να γίνουν θεραπευτές, γιατροί, νοσηλευτές… Γενικά να επιλέξουν επαγγέλματα κοινωνικής προσφοράς, περισσότερο στον τομέα της υγείας. Δηλαδή τα επαγγέλματα αυτά που είναι ταγμένα να υπηρετούν τις αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, και που ανταποκρίνονται στις ευαισθησίες τους. Αυτοί είναι συνήθως οι άνθρωποι στους οποίους εμπιστευόμαστε την υγεία μας, που μπορούν να διαχειρίζονται τις αρρώστιες και τον πόνο μας…
